Toen Femke minder moest gaan eten, kreeg zij woedeaanvallen. De hele dag door vroeg en zeurde Femke om eten. Het ging nergens anders over. Eten, eten, eten en drinken. Zodra ze wakker werd, moest ze eten. Niet eerst wassen, plassen of aankleden. En als Femke haar zin niet kreeg, ging zij languit op de grond liggen slaan met haar vuisten en trappen met haar voeten. En schreeuwen. Heel hard, heel lang.

Gelukkig bood het consultatiebureau hulp. Meerdere keren zijn wij naar een extra consult geweest waarin de wijkverpleegkundige ons handvatten aanbood voor het omgaan met Femkes driftbuien. Zo kregen wij het advies het ongewenste gedrag van Femke te negeren. Als je dat kan, is dat de beste aanpak. Maar wij konden dat niet. Gek werden wij van haar volume in onze nabijheid.

We kregen een andere optie: zet Femke elke keer bij ongewenst gedrag apart, bijvoorbeeld op de gang of in de bijkeuken. Waarschuw haar van tevoren dat je haar gaat straffen. ‘Als je nu niet ophoudt met zeuren, zet ik je in de bijkeuken. Ik tel tot drie en dan stop je. Anders zet ik je apart.’ Als Femke stil wordt, mag zij weer terugkomen. Je beloont haar dan. ‘Ben je stil? Goed zo! Lieve meid. Kom maar.’

Heel belangrijk in deze: doen wat je zegt! En door dit consequent toe te passen, maakten wij het duidelijk voor ons allemaal waarom, wanneer en hoe Femke straf kreeg. En het hielp: de driftbuien werden minder en gingen sneller voorbij.

Toen had Femke een nieuw machtsmiddel gevonden: als ze stil was geworden en wij haar vroegen terug te komen, zei Femke: ,,Nee. Ik blijf hier.” Wij moesten er eigenlijk vreselijk om lachen, maar weer wisten we niet hoe we het beste konden reageren! Gelukkig hadden we nog een afspraak staan met de wijkverpleegkundige van het consultatiebureau om haar hulp te vragen. Een echte aanrader! Haar advies: opnieuw Femkes ongewenste gedrag negeren. En nu lukte ons dat wel, omdat dit protest stilzwijgend werd uitgevoerd!

Augustus 2009

Terug naar: Columns