Toen Femke minder moest gaan eten, kreeg zij woedeaanvallen. De hele dag door vroeg en zeurde Femke om eten. Het ging nergens anders over. Eten, eten, eten en drinken. Zodra ze wakker werd, moest ze eten. Niet eerst wassen, plassen of aankleden. En als Femke haar zin niet kreeg, ging zij languit op de grond liggen slaan met haar vuisten en trappen met haar voeten. En schreeuwen. Heel hard, heel lang.

Gelukkig bood het consultatiebureau hulp. Meerdere keren zijn wij naar een extra consult geweest waarin de wijkverpleegkundige ons handvatten aanbood voor het omgaan met Femkes driftbuien. Zo kregen wij het advies het ongewenste gedrag van Femke te negeren. Als je dat kan, is dat de beste aanpak. Maar wij konden dat niet. Gek werden wij van haar volume in onze nabijheid.

We kregen een andere optie: zet Femke elke keer bij ongewenst gedrag apart, bijvoorbeeld op de gang of in de bijkeuken. Waarschuw haar van tevoren dat je haar gaat straffen. ‘Als je nu niet ophoudt met zeuren, zet ik je in de bijkeuken. Ik tel tot drie en dan stop je. Anders zet ik je apart.’ Als Femke stil wordt, mag zij weer terugkomen. Je beloont haar dan. ‘Ben je stil? Goed zo! Lieve meid. Kom maar.’

Heel belangrijk in deze: doen wat je zegt! En door dit consequent toe te passen, maakten wij het duidelijk voor ons allemaal waarom, wanneer en hoe Femke straf kreeg. En het hielp: de driftbuien werden minder en gingen sneller voorbij.

Toen had Femke een nieuw machtsmiddel gevonden: als ze stil was geworden en wij haar vroegen terug te komen, zei Femke: ,,Nee. Ik blijf hier.” Wij moesten er eigenlijk vreselijk om lachen, maar weer wisten we niet hoe we het beste konden reageren! Gelukkig hadden we nog een afspraak staan met de wijkverpleegkundige van het consultatiebureau om haar hulp te vragen. Een echte aanrader! Haar advies: opnieuw Femkes ongewenste gedrag negeren. En nu lukte ons dat wel, omdat dit protest stilzwijgend werd uitgevoerd!

Augustus 2009

Terug naar: Columns

Kinderen hebben veel plezier in spelen en bewegen, binnen en buiten. Vol spanning ontdekken ze zo hun wereld. Voor volwassenen adviseren deskundigen een half uur beweging per dag, maar voor peuters en kleuters ken ik eigenlijk geen richtlijnen. Toch ga ik er van uit dat beweging grote invloed heeft op de ontwikkeling van mijn kinderen. Ook sociaal, emotioneel en verstandelijk. Kortom, ik stimuleer ze om te bewegen.

Femke staat van jongs af aan al te dansen zodra ze muziek hoort. En al vroeg wist ze dat ze op dansles wilde. Voor de zomer bezochten we daarom een proefles Minidans. Femke vond het prachtig! Allemaal meisjes verkleed als prinsesjes (roze balletpakjes) rondfladderend op muziek. Enthousiast meldden we ons aan.

Als de eerste les begint, na de zomervakantie, lopen de meisjes en een enkele ouder de danszaal in. Er blijkt een danseresje jarig te zijn. Haar moeder vraagt of het meisje mag trakteren, terwijl ze een zak snoepjes in de lucht houdt. Vol verwachting kijk ik naar de dansjuf. Ik hoop dat zij beleefd nee gaat zeggen. Ondertussen tel ik de kindjes. Eén, twee, drie … zestien kindjes. Zestien traktaties? De juf vindt het, helaas, prima. Oh help, waar gaat straks de volgende moeder mee komen?

De dansles is voorbij en ik kleed Femke om. Het knispert om ons heen. ,,Mam, die wil ik ook straks!”, wijst Femke naar een chipszak. Het aantal zakken om ons heen groeit. Ik probeer Femke af te leiden door te praten over de dansles en hoe leuk die was. Ik wijs naar de snoepjes nog in haar hand en zeg dat ze boft met meteen in de eerste les een traktatie.

We lopen de kleedkamers uit richting de uitgang. Als we de bar passeren roept iemand: ,,Mevrouw, wil uw dochter ook een zakje chips?” Niet te geloven. Ik probeer rustig te blijven. ,,Nee, dank u.” Ik leg aan Femke uit dat ze al iets lekkers heeft en gelukkig weet zij dat wij ’s middags maar één keertje snoepen. Ondertussen maalt het in mijn hoofd. Waarom moet er tijdens de dansles worden getrakteerd? Waarom worden er chips uitgedeeld? Het is nota bene bijna etenstijd! Ik wil gezonde voeding en gezonde beweging! Maar hoe moet dat nou als er snoep en chips worden uitgedeeld? Femke is gelukkig blij met haar Minidans, maar ik word hier behoorlijk moedeloos van.

September 2009

Terug naar: Columns

Je hoort en leest er regelmatig over, maar je ziet haar zelden: de gezonde traktatie. Nou valt dat ook niet mee. Je hebt meer tijd nodig om een gezonde traktatie te maken dan iets kant-en-klaars te kopen. Je moet iets creatiever zijn. Bovendien wil je graag de goedkeuring van je kind. En misschien ben je bang dat jouw kind niet vet cool is met zijn gezonde traktatie en in de klas wordt uitgelachen?

Ondanks alles waagde ik het erop: ik besloot met Isabels tweede verjaardag geen snoeptraktatie te doen. Ik kwam op het idee een grabbelton te maken met cadeautjes. In een grote doos met deksel verstopte ik onder krantensnippers kleine cadeautjes. Roze verpakt voor de meisjes, stoer gestreept verpakt voor de jongens. Het werd een groot feest; de kindjes vonden het geweldig en de leidsters ook!

Twee maanden later werd Thomas zeven jaar. Hij zat in groep drie. Tja, wat kon ik voor zijn traktatie bedenken? Ik bedacht een dobbelspel en vroeg aan Thomas: ,,Wat wil je liever: trakteren op iets lekkers óf in de klas dobbelen om cadeautjes?” Ik verwachtte dat hij zou kiezen voor het lekkers. Het dobbelspel legde ik uit en Thomas was direct verkocht. ,,Lijk ik net Sinterkláás!”

Ik sleepte de IKEA-schatkist van de zolder en stopte die vol met stoere en schattige cadeaus. Ik stelde spelregels op en liet Thomas een paar ballonnen opblazen om de presentjes feestelijk te bedekken. Klaar.

’s Ochtends, op de dag van Thomas’ traktatie, stond ik voor de schatkist vol cadeautjes. ,,Zal ik er toch een paar lolly’s bij doen?”, vroeg ik me af. ,,Vinden de kindjes in zijn klas een traktatie zonder snoep of chips wel een echte traktatie?” Ik werd onzeker en ik was bang dat Thomas’ klasgenootjes het niet leuk zouden vinden…

Wat vond ik het spannend te horen van de juf hoe het was gegaan. De juf, de kinderen èn Thomas vonden de traktatie allemaal geweldig. ,,Heeft niemand dan gevraagd of Thomas ook nog iets lekkers bij zich had?” vroeg ik zekerheidshalve aan de juf. ,,Nee, niemand”, zei ze. Geweldig! Want nu wist ik het zeker: dat kinderen per se op snoep getrakteerd willen worden zit tussen onze volwassen oren. Het gaat erom ze te verrassen en dan vinden ze cadeautjes net zo leuk, zo niet leuker!

Oktober 2009

Terug naar: Columns

Femke heeft sterke aanleg om dik te worden. Daarom is het erg belangrijk goed op haar eet- en drinkpatroon te letten. Wij als ouders proberen daar zoveel mogelijk in te sturen.

Je kind eet en drinkt niet alleen thuis, maar ook buitenshuis. Voor veel ouders is dit een reden de moed op te geven of zelfs niet eens te beginnen aan het terugdringen van het overgewicht van hun kind. En daar gaat het mis.

Als ouder ben je verantwoordelijk voor de gezondheid van je kind. Extreem overgewicht kan ernstige gevolgen hebben en dat moet je als ouder onderkennen. Thuis moet de basis worden gelegd voor een gezond voedingspatroon. De kunst is om als ouder het goede voorbeeld te geven. Zoals je je kinderen leert dat roken en alcohol slecht zijn, zou je ze ook moeten leren dat vet, suiker en zout ongezond zijn. Zelf dus geen kasten vol snoep en chips hebben. Voeding als onderdeel van de opvoeding.

Een veel voorkomende valkuil is om te gaan vergelijken. Ik hoor mensen vaak zeggen, dat hun kind echt niet te veel eet en heel weinig snoept. Toch is het te dik. Waar ligt dat dan aan? Wij zijn gewend om ons eetpatroon te vergelijken; als mijn kind minder snoept dan het buurmeisje, vind ik dat mijn dochter weinig snoept. En hier zit de fout. Veel kinderen snoepen te vaak en te veel. Je kunt je eetpatroon niet afstemmen op je omgeving. De juiste dagelijkse hoeveelheden eten en drinken voor jouw kind vind je op de site van het Voedingscentrum. En dus niet bij je buren.

Als je thuis een consequent beleid van gezonde voeding voert, waarbij je niet meer dan twee keer per dag snoept, zijn er veel extraatjes mogelijk. Wij kwamen hier achter door ons ‘anti-discriminatiebeleid’. Toen het tot ons doordrong dat Femke obesitas had, werd ik heel streng. Ook tijdens feestjes. Eigenlijk discrimineerde ik Femke door haar krampachtig van alle eetwaar weg te houden. Femke viel af, wat eigenlijk niet mocht op die leeftijd. We konden dus een beetje de teugels laten vieren. We besloten te kijken wat er zou gebeuren als we Femke tijdens feestjes, weliswaar gedoseerd, een graantje mee zouden laten pikken van al het lekkers. Wat schetste onze verbazing: ze kon het hebben. En we deden haar er een heel groot plezier mee!

December 2009

Terug naar: Columns